Tekst achterflap

Ik ging naar het ziekenhuis. Langs het beeld ‘Moeder en Kind’ van Louis Reijen. Wat meteen opviel waren de grote grijze betonnen platen van het hoofdgebouw en de roestbruine bakstenen van de aanbouw. Een gebouw opgetrokken uit glas, marmer, beton, staal en baksteen.
Ze kwamen bij de volgende groen zuil die identiek was aan de eerste en vervolgden hun weg naar de laatste zuil opgetrokken uit donkerbruine staalplaten. Met daarachter het stiltecentrum, met blank gelakte beukenhouten banken, in een halve cirkel, en dito vloer. In het midden een opengebroken bol met fontein, met nergens enige verwijzing naar een of andere godsdienst behalve de plek waar we nog een kaars konden opsteken. Aan de muren hingen zes onbestemde kunstwerken die iets mystieks uitdrukten. Er waren vijf door middel van doek afgedekte ramen dat leidde tot gefilterd licht dat naar binnen kwam. Aan het plafond een ovaal met spots. Het geheel beademde zichzelf. Ze passeerden een wit marmeren kunstwerk van Jo Peters dat een olifant moest voorstellen en dat ze nog kenden uit het oude Maasland ziekenhuis en zagen de maquette van het ziekenhuis. Ze belandden bij meldpunt WEST 07. Zuyderland GGZ, Psychiatrie. Eindpunt.

Details